ภาพในห้วงละเมอเข้ามาเสียดแทงจิตใจของมันเสมอ
ภาพนั้นคล้ายดั่งเป็นความจริงที่เกิดขึ้น
มันย่อมทราบจิตใจของพ่อแม่และธากีณีดี
มีแต่ต้องทำตามปณิธานของตนให้ถึงที่สุดเท่านั้นจึงจะทำให้มันรู้สึกผิดน้อยลง
หนทางแห่งความโดดเดี่ยวยังไม่สิ้นสุด
มันต้องเดินต่อไป
ไปให้ถึงสถานที่ที่มันจะพบกับแนวทางการบำเพ็ญตน
มันทราบซึ้งใจต่อครอบครัวของ มัณนิธา ที่ช่วยเหลือและให้อาหารประทังชีวิต
มันคงได้แต่เก็บความซาบซึ้งนี้ไว้ในใจ มัณนิธา ขอร้องให้มันอยู่ต่ออีกสักหลายวัน แต่มันย่อมทราบว่า
บ่อเกิดแห่งความรัก
ประการหนึ่งย่อมมาจากความสงสาร
ยิ่งผู้อื่นดีต่อตนเท่าไร
ความสงสารก็ยิ่งเกิดขึ้นมากเท่านั้น
และความรักย่อมแตกดอกออกผล
เป็นทวีคูณ…
“เดินตามทางเส้นนี้ไป ข้ามภูเขาหิมะเบื้องหน้า” นางกล่าวพลางชี้ไปเบื้องหน้า “ก็จะเข้าเขตแดนเมืองกาศมีระแล้ว”
คำอำลาของนางยังคงดังอยู่ภายในสมอง “เมื่อท่านบรรลุจุดหมายแล้ว หวังว่าคงจำทางเส้นนี้ได้!”
เสียงนั้นมีสำเนียงสั่นเครืออยู่ภายใน มันไม่อาจรอให้นางกล่าวมากความ มิใช่มันไม่ชอบการกล่าวอำลา แต่ที่มันไม่ปรารถนาจะเห็นคือ “น้ำตาสตรี”
มีบุรุษไม่น้อยที่ต้องพ่ายแพ้แก่น้ำตาสตรี
มีกี่มากน้อยที่สังเวยชีวิต
เพราะน้ำตาสตรีเช่นกัน
….น้ำตา….เป็นอาวุธประการหนึ่ง !
และยังคงเป็นอาวุธที่ใช้ได้ผลเสมอมา
โดยเฉพาะน้ำตาที่เอ่อนองบนใบหน้าของสตรีที่งามสะคราญ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น